Agar sen Man City muxlisi bo'lsang, Pepning kelajagi haqidagi so'nggi gap-so'zlar bankdan keladigan bildirishnoma kabi eshitiladi: “Kartaingiz bilan bog'liq muammo bor.” Qog'ozda Guardiola’ning shartnomasi 2027 yil yozigacha — xo'p, bir nafas oldik. Lekin u so'nggi paytlar kelajak haqida shunaqa tumanli gapiryaptiki, xuddi kimdir muloyimlik bilan “Pep, balki dam olarsan?” deb turtayotgandek. Ustiga-ustak, insaydlar ham o'z yog'ini qo'shyapti: bu mavsum Manchester’dagi uning oxirgisi bo'lishi mumkin, deyishadi. Biz buni haqiqiy burilishmi yoki qishdagi klassik “yangilik saqichi”mi, deb taxmin qilayotgan paytda, bukmekerlar allaqachon navbat ro'yxatini tuzib qo'ygan.
“Etihad” ustida tuman: shartnoma bor, aniqlik yo'q
Guardiola shunchaki murabbiy emas — u butun bir operatsion tizim. Va o'sha tizim “ko'ramiz”, “bilmayman” degan jumlalarda qotib qolsa, muxlislar avtomatik tarzda vahima rejimiga o'tadi. Ketish faqat taxmin bo'lsa ham, bunday darajadagi klubda vorisni oldindan hisoblab chiqishadi. Chunki “iyulda o'ylab ko'ramiz” — bu tayanch yarimhimoyachisiz maydonga chiqishga o'xshaydi: chiroyli ko'rinadi, uzoqqa bormaydi.
Bukmekerlar to'rtligi: hammasida 16%, lekin xarakterlar har xil
Enzo Maresca — “o'zimizniki”, lekin “Chelsea” chamadoni bilan (16%)
Maresca mantiqan to'g'ri ko'rinadi: u “City”ning ichki oshxonasini biladi — tizimda ishlagan, Guardiola’ning uslublari, g'oyalari va to'pni nazorat qilishga bo'lgan muhabbati bilan yaqindan tanish. Ustiga-ustak, ayrim ishonchli manbalar uni real nomzod deb ataydi. Bitta savol: “Chelsea” odamni tinchgina qo'yib yuboradimi? Yoki u yerda hanuz drama va ko'p nolga ega kompensatsiyalar yoqadimi?
Maresca esa mish-mishlarni keskin rad etadi: go'yo hammasi spekulyatsiya, 2029 yilgacha shartnomasi bor, bunday narsalarga vaqti yo'q. Ha-da, janr klassikasi: murabbiy “vaqtim yo'q” desa, ko'pincha “vaqtim bor, lekin sizga bermayman” degani bo'ladi.
Vincent Kompany — “afsona qaytdi” hikoyasi, lekin avval bugunni hal qiling (16%)
Kompany masalasida hammasi oddiy: Manchester’dagi o'tmishi bu variantni romantik qiladi, Guardiola ham avvalroq Vincent bir kuni “City”ni boshqarishini aytgandi. Hujjatli film ssenariysi tayyor: sardor uyga qaytadi, tribunalar ko'ziga yosh oladi, klub esa “heritage” uslubida beshta rolik chiqaradi.
Lekin bir nozik joyi bor: Kompany hozir “o'tmishga berilib ketdim” rejimida emas, “shu yerda va hozir ishlayapman” rejimida. Bu ham normal. Shunga qaramay, rostini aytaylik: agar “City” eshik qoqsa, eng fokuslangan murabbiy ham bir soniya o'ylanib qoladi. Chunki “seni e'zozlaydigan klubni boshqarish” — bu taklif emas, bu vasvasa.
Míchel Sánchez — City Football Group ichida, demak, deyarli oila a'zosi (16%)
Míchel’ning nomzodi jimjit, lekin xavfli — maydonda sezmay qolib, keyin ikki-uchta golli pas berib “voy” dedirtiradigan yarimhimoyachi kabi. U “Girona”ni boshqaradi, “Girona” esa City Football Group’ning bir qismi. Demak, u ekotizim ichida: prinsiplarni, vertikal tuzilmani, vahimadan ko'ra pasni ustun qo'yadigan falsafani biladi.
Ustiga-ustak, rezyumesi gapda emas: “Girona”ning La Liga’da sensatsiya qilib yuqori o'rinlarga chiqib, bronza olgan mavsumi “tasodifiy chaqnash” emas, murabbiylik tizimining ko'rsatkichi. “City” uchun bunday tanlov pragmatik ko'rinadi: moslashuv kamroq, madaniy shok kamroq, “xuddi shu futbol, faqat boshqa ovoz” ko'proq.
Andoni Iraola — “pressing” hayot tarzi bo'lsa, uning CV’si shunaqa (16%)
Iraola Premier League’da endi yangilik emas, va u “Bournemouth”da eng qiyin ishni qildi: jamoani ligada statist kabi emas, g'oyasi bor kollektivdek ko'rsatdi. Uni doim bir joyga “jo'natishadi” — goh “Real”, goh “Liverpool”. Bu esa odatda shuni anglatadi: u chindan ham zo'r, shunchaki chiziq bo'yida planshetni chiroyli ushlab turmaydi.
Yana bir alohida “bonus”: shartnomasi 2026 yil yozida tugaydi. Demak, nazariy jihatdan “City” uni kosmik kompensatsiyasiz olib ketishi mumkin. Murabbiylar ba'zan top hujumchi narxida turadigan dunyoda, bu deyarli “Black Friday” chegirmasiga o'xshaydi.
Faqat top-4 emas: ro'yxatlar va fantaziyalarda aylanib yurgan boshqa ismlar
Asosiy favoritlarning ortidan “nega endi yo'q?” dedirtiradigan nomzodlar keladi, lekin har birining o'z “lekin”i bor.
Masalan, Oliver Glasner “Crystal Palace” bilan kuboklarni ko'rgan — kubok ko'rgan murabbiylarni Angliyada yoqtirishadi, bu aniq. Luis Enrique esa “haddan tashqari yaxshi, rost bo'lishi qiyin” toifasidan: “PSG”da ishlar shunaqa yurishib turganda, nega ulkan kutishlar bosimi bor yangi loyihaga o'tsin?
Unai Emery ham ro'yxatda, lekin bu yerda darrov “Aston Villa” va 2029 yilgacha shartnoma degan haqiqat chiqib keladi. Bunday detallar odatda muzokarani ikki qismli serial emas, besh mavsumli dramaga aylantiradi.
Keyin esa ish futbol fantaziyasiga kirib ketadi (lekin ba'zan aynan o'sha yerdan syurpriz chiqadi): Zinedine Zidane (balki?), Pep Lijnders (assistentlikdan bosh murabbiylikka o'tish — alohida o'yin), Julian Nagelsmann, Mikel Arteta, Roberto De Zerbi, Jürgen Klopp, Xabi Alonso, Xavi… Ro'yxat shunaqaki, xohlasang turnir setkasi qilib, jonli efirda qur'a tashlaysan.
Asl gap: “City” murabbiy emas, keyingi davrni tanlayapti
Katta savol familiyalardan ko'ra mana shu: Pep rostdan ham ketsa, klub mafkura jihatidan “ikkinchi Guardiola”ni qidiradimi, yo uslubni o'zgartirib, riskka boradimi? Ro'yxatga qarab hozircha bitta xabar ko'rinadi: “City” inqilob emas, nazorat, tartib va aqlli futbolning davomiyligini xohlayapti. Va rostini aytganda, tushunarli: mashina yurib turgan bo'lsa, yo'lda dvigatelni almashtirmaysan. Rulni ushlab turadigan, pedalni adashtirmaydigan odamni topasan.
