Agar bir xil kiyinish xonasiga Bellingham, Vinícius va Mbappé’ni joylab qo‘yish “kuboklar uchun chit-kod” deb o‘ylagan bo‘lsangiz, Frank Leboeuf kelib, pushti ko‘zoynakni muloyimgina (ha, unchalik ham muloyim emas) yechib berdi. Uning mantiqiga ko‘ra, maydonda bir vaqtning o‘zida “to‘pni bering, qolganini men qilaman” darajasidagi bir nechta futbolchi bo‘lsa, futbol birdaniga osonlashmaydi; aksincha, murakkablashadi — xuddi bir paytning o‘zida uchta chatni yuritib, yana “ishlayapman” degan ko‘rinish qilishga urinayotgandek.
“Frank, Real axir ikkinchi-ku — muammo qayerda?”
— Turnir jadvalida yuqorida, ha. Lekin jadvaldagi o‘rin jamoa ba’zan “yig‘ilmagan” ko‘rinishini bekor qilmaydi, — Leboeuf go‘yo satrlar orasidan shunday javob beradi. Gap qancha ochko olganingda emas; o‘sha ochkolarni qanday olganing va bu senga qanchaga tushganida.
Va eng mazali joyi ham shu yerda: Frank “yomon forma” haqida ham, “noto‘g‘ri ko‘rsatmalar” haqida ham gapirmaydi; u top-klublarning klassik muammosini aytadi — bu tarkib emas, to‘g‘rirog‘i, olmoslar vitrinasiga o‘xshaydi.
“O‘sha mashhur Galacticos haqida gapiryapsanmi?”
— Ha, Real buni 2000-yillarning boshida allaqachon boshidan o‘tkazgan, — deya eslatadi Leboeuf. O‘shanda klub tarkibida David Beckham, Zinedine Zidane va Ronaldo (o‘sha “Fenomen” Ronaldo) bor edi. Ichingdan “tamom, mashg‘ulot shart emas; chiqinglar-da yutib kelinglar” degin keladi.
Lekin hayot, odatdagidek, chegirma qilmaydi:
— Bitta superyulduz bilan ham kubok yutish qiyin. Ikkitasi bilan — deyarli imkonsiz. Uchtasi bilan esa… bu endi fantastika, — deydi u; shu paytda Frank, yo‘riqnomasiz shkaf yig‘ishga uringan odamga o‘xshab gapiryapti.
“Unda nega ‘yulduzlar’ gol shousi kafolati emas?”
— Chunki ularni maydonga tushirishing kerak, o‘yinni ularga moslab qurging keladi, jamoani ularning atrofida shakllantirish vasvasasi bo‘ladi, — deydi Leboeuf.
Keyin esa asosiy fikr keladi:
— Futbol bunaqa ishlamaydi. Hech qachon.
Bu, rostini aytganda, qattiq eshitiladi, lekin mantiqan to‘g‘ri. Jamoa — mexanizm: chiziqlar o‘rtasida balans, rollar (hech kim ranjimagan holda), to‘psiz ishlash, pressing, sug‘urtalash, intizom. Maydonda “men birinchi skripkaman” refleksi bilan yashaydigan uchta odam bo‘lsa, orkestr birdan jam session’ga aylanadi: hamma yakkaxon ijro qiladi.
“Xabi Alonso egolarni ‘do‘st’ qilishga majbur bo‘lgan murabbiy-mi?”
— Alonso hozir qiynalyapti, — deydi Leboeuf; bunga qarshi gapirish ham oson emas. Yulduzlarni boshqarish — shunchaki sxemani tanlash emas. Har kuni shunaqa savollarga javob berish: “Bugun nega ko‘proq qanotdaman?”, “Penaltini nega u tepadi?”, “Nega faqat men orqali o‘ynamaymiz?”
Va ha, bu “shirin muammo”, lekin baribir muammo. Chunki kuboklar pasport bilan ham, Transfermarkt’dagi narx bilan ham yutilmaydi; ular jamoaning jamoa bo‘lib ishlashi bilan yutiladi.
“Keyingi qadam nima: sehrmi, matematikami?”
Leboeuf’ga ishonsak, bu yerda sehr kam: tuzilma, rollar va sabr kerak. Eng muhimi — “yulduzlik” taktikaning ustidan bosib ketmasin. Aks holda Real yana chiroyli, shovqinli, lekin injiq davrga kirib qolishi mumkin; futbol shou bo‘ladi… kuboklarni esa boshqalar olib ketadi.
Xabi Alonso’ga esa faqat biroz achinish qoladi: unga jamoa emas, murakkabligi oshirilgan mantiq masalasi tushgan. Va yagona ishora shuki — futbolda yutadiganlar eng ko‘p yulduzga ega bo‘lganlar emas; tizimi eng yaxshi ishlaganlar.
