Inson tasavvur qilishi mumkin bo‘lgan deyarli hamma narsani yutganida, odatda uni temirdan yasalgan kabi ko‘ramiz. Pep Guardiola bu afsonani sovuqqon samimiyat bilan yo‘qqa chiqaradi: katta suhbatda u charchoqlarini tan oladi, sog‘lig‘idan xavotirlanadi, murabbiylik kursisidan tashqaridagi hayot rejalari bilan o‘rtoqlashadi va hattoki mo‘ylovlari ustidan kuladi. Zamonaviy futbolning eng buyuk murabbiylaridan biri zirhni yechib, filtrsiz gapirayotganini yoningizda turgandek ko‘rish uchun ushbu ochiq suhbatning asosiy nuqtalarini to‘pladik.
«Hozir yetmish beshdaman»: jismoniy charchoq haqida ochiq gap
— Pep, o‘zingizni nafaqadagi odamdek his qilayotganingizni aytmaganingizda, mukammal ko‘rinardingiz.
— Bu ayni haqiqat. Uyg‘ongan zahoti hamma joyim uvushadi: belim eski protruziyani eslatadi, oyoqlarim esa maydon chetidagi minglab kilometrlarni. Agar ob’ektiv test o‘tkazsak, yoshim ancha kichik ko‘rinadi, biroq sub’ektiv his-tuyg‘ularim pasportimda “75” deb yozmoqda. Mavsum davomida tanani eshitishga vaqt yo‘q: har yakshanba — yangi jang, har mashg‘ulot — tahlika-ustaxonali shaxmat partiyasi. «Futbol kutmaydi, — deydi u, — lekin endi o‘zimni eshitishga majburman, aks holda bir kuni batareyalar butunlay o‘chishi mumkin».
Monarka: uzoq umr klinikasi sifatida shaxsiy missiya
Hayron bo‘lmang, Guardiola yangi loyihalaridan birini tibbiyot sohasiga bog‘laydi. Barcelona shahrida u Thiago Alcántara bilan hamkorlikda Monarka — regenerativ terapiya markazini ishga tushirdi. Fizioterapiya xonasi va hujayra texnologiyalari laboratoriyasi o‘rtasida City murabbiyi o‘zining oldingi chizig‘ini topdi: «Soliqlarning katta qismi maktablar va shifoxonalarga sarflanishi kerak. Bu — poydevor», — deya ta’kidlaydi u. Pep bel og‘rig‘i bilan bo‘lgan azoblarini eslab o‘tadi va tushuntiradi: tibbiyotga sarmoya kiritish orqali u nafaqat sportga, balki hayotga ham hissa qo‘shadi. «Men shifokor emasman va hech qachon bo‘lmayman, lekin to‘g‘ri odamlarni birlashtirib, sharoit yaratib, professional mutaxassislarga mo‘jizani amalga oshirishga xalaqit bermasdan yordam bera olaman».
Keyinga qoldirib bo‘lmaydigan tanaffus: murabbiyga nega to‘xtash kerak
Manchester City bilan shartnomasi yakuniga yetmoqda va Guardiola qat’iy gapiradi: «Bu bobdan so‘ng pauza tugmasini bosaman. Nuqta». Muddatchi? «Bir, ikki, besh yil — bilmayman». Bobosi tez-tez shunday derdi: «O‘tayotgan poezdga qarab turgan sigirga o‘xshab qaragin». Pepga aynan shu kerak — to‘xtab, dunyoning qanday o‘tayotganini kuzatish va har bir vagonga yetib olishga urinmaslik. U eslatadi: dastlab murabbiylikni, Germaniya va Angliyadagi sarguzashtni umuman rejalashtirmagan edi. «Ba’zan eng yaxshi reja — rejasizlik», — deya kuladi kataloniyalik.
Barcelonaʼga qaytish: endi ochilmaydigan eshik
Guardiolaning Barça’da yangi davr boshlashi haqidagi mish-mishlar o‘z hayotini yashasa-da, qahramonimiz keskin nuqta qo‘yadi: «Bu hikoya abadiy yakunlandi. Ajoyib edi, rahmat, lekin tamom». U na murabbiy, na prezident sifatida o‘zini endi ko‘rmaydi. U gaplashishga tayyor bo‘lgan yagona mavzu — yosh Lamine Yamalning porlashi. Messi bilan taqqoslashlarmi? «Yigit o‘n besh mavsum eng yuqori darajada o‘ynab bergach, yana gaplashamiz. Ammo odamlar uni Leo bilan yonma-yon qo‘yayotganining o‘zi hanuz juda ko‘p narsani anglatadi. Bu rassomni darhol Van Gogh bilan taqqoslashdek bir narsa», — deya yengil bosh irg‘aydi Pep va eslatadi: vaqt hamma narsani o‘rniga qo‘yadi.
Mag‘lubiyat saboqlari: Guardiola nima uchun muvaffaqiyatsizlik uchun minnatdor
«Ha, kayfiyatim past. Xo‘sh, nima bo‘pti?» — savolga o‘zi javob beradi. Ideal rasmlar va ijtimoiy tarmoqlardagi bitmas-tuganmas g‘azab davrida murabbiy mag‘lubiyatlarni sevishini tan oladi. Ularsiz g‘alabaning narxini tushunib bo‘lmaydi; salbiy energiya esa qo‘shimcha qahva shotiga o‘xshaydi. «O‘tgan mavsum hammasi silliq kechmadi. Natija kutganimdan past bo‘ldi — ajoyib, demak, yanada qattiqroq ishlaymiz. Keyingi chempionat — yangi urinish». U «mag‘lub» yorlig‘ini rad etadi va tanqidchilar bilan ichki dialogini keltiradi: «Meni hukm qilmoqchimisiz? Omad. Men yana urinib ko‘raman».
Pepʼning uch holati: eforiya, depressiya va yo‘qlik
Yaquin do‘sti bir kuni Guardiolaning mohiyatini shunday ta’riflagan: u uch qutb orasida tebranar ekan. Ko‘tarilish — jamoa mukammal futbol ko‘rsatib, raqibni yigirma pasli kombinatsiya bilan ortda qoldirgan payt. Qulash — ayni reja chiqar-chaqmas tarqab, murabbiy o‘zini avtogol urgan kabi his qilgan lahza. Va nihoyat bo‘shliq — his-tuyg‘ular umuman yo‘qolgani, o‘zi esa o‘yinlarini tomoshabin sifatida kuzatayotgan holat. «Vazifam — shu uch holat o‘rtasida biror joyda turish, — deydi Pep, — aks holda seni ba’zida quvonch okeaniga, ba’zida shubha qa’riga uloqtiradi va sog‘lom tahlil bo‘lmaydi».
«Odamlar men yo‘qotishni kutyapti» — bosim va shubha haqida
Guardiola industriyaning qonunlarini biladi: qancha yuqoriga ko‘tarilsang, olqishlar shuncha baland, ammo qulash ham bosh aylantiradi. «Germaniyada ‘Barça’siz oddiy murabbiy’ dedilar. Angliyada ‘Premier League’da futbolda omading kelmaydi’ deb ogohlantirishdi. Marhamat, ko‘ramiz». U sodda misol keltiradi: Angliyada mavsumni haqiqiy muvaffaqiyatsizlik bilan o‘tkazgan klub ikkinchi o‘nlikda tugatadi. «Biz qiyinchiliklarga duch keldik, lekin baribir yuqori kurashda qoldik. Bu falokatmi?» — savol ortidan boshqalarning shubhasiga o‘rganganining tabassumi eshitiladi.
Eng zo‘rlar ham yutqazadi: statistika va Jordan bilan parallellar
O‘z falsafasini tushuntirish uchun Pep Amerika sportining ikonalariga — Michael Jordan va Tiger Woodsʼga murojaat qiladi. «Ular eng buyuklar, lekin g‘alaba foizi ko‘ringanidan past. Ular faoliyati davomida yutganidan ko‘ra ko‘proq turnirda mag‘lub bo‘lishgan». Futbolda ham qoida bir xil: barcha kuboklarni yuta olmaysan. Guardiola hisoblaydi: o‘n olti chempionatning o‘n uchida uning jamoalari g‘olib bo‘lgan. «Ha, uch titulni qo‘ldan boy berdik. Dramani his qilyapsizmi?» — deya kuladi u. Darrov qo‘shadi: «Start chizig‘ida har doim muvaffaqiyatga birdek chanqoq raqiblar turadi. Sportning go‘zalligi — hech kimga abadiy g‘alaba va’da qilmasligida».
Kelajak chegaralari: oila, kitoblar va uzoq sayrlar
«Klubdan ketganingizdan keyin birinchi kunlarda nima qilasiz?» degan savolga Pep ikkilanmay javob beradi: «Budilniksiz uyg‘onaman, bolalarni maktabga olib boraman, itni olib sayrga chiqaman. Keyin — do‘stlar bilan uzoq tushlik, yaxshi kitobdan bir nechta bet, ota-onamga borish». Ssenariy odatiy tuyuladi, maftunkorligi ham shunda. Guardiola ishongan: hayot doimo Etihad tribunalaridek shovqin-suron bo‘lishi shart emas. «Men kariyeramni nazorat g‘oyasi ustiga qurdim: to‘pni, maydonni, his-tuyg‘ularni nazorat qilish. Endi esa qisqa muddatga bo‘lsa-da, ruletkani bo‘sh qo‘yish vaqti».
Xulosa: pauza — yakun emas
Suhbat yakunida Guardiola ta’kidlaydi: tanaffus — hikoya tugadi degani emas. Futbol — u erkin gaplasha oladigan til va bir kun kelib, tanasi tiklanib, boshi taktik shovqindan xalos bo‘lgach, u maydonga albatta qaytadi. «Ammo avvalo yana tomoshabin bo‘lishni o‘rganish kerak», — deya tan oladi Yevropa futbolining eng mehnatkashlaridan biri. Kim bilsin, balki aynan shu tanaffus yashil shaxmat taxtasidagi buyuk ustaning eng muhim ӯзгаришiga aylanar.
