La Divina Noche de Dante (El Trece kanali) dasturidagi ochiq suhbatda Wanda Nara birinchi marta Galatasaray hujumchisi Mauro Icardi bilan ajralishni qanday kechirganini batafsil so'zlab berdi. U uch og'ir yil, bolalarni ortiqcha shovqindan asrashga urinishlari va multfilmlardagi “to'g'ri” oila tasviri nega haqiqat bilan tez-tez mos kelmasligi haqida gapirdi.
Uch yil — chidamlilik sinovi
— Wanda, munosabatlarni saqlab bo'lmasligini ilk bor qachon angladingiz?
— Bu bir kunda sodir bo'lmadi. Deyarli uch yil davom etgan, aslida o'zimni chidamlilikka sinagan davr bo'ldi. Tuzalmas narsani tuzatishga urindim; bolalar erta eshitmasligi kerak bo'lgan gaplar ularga yetib bormasin deb, axborot shamoliga eshik-derazalarni yopdim. Tashqaridan hammasi barqaror ko'rinardi, ichimda esa tuyg'ular bilan sog'lom aqlning charchatadigan kurashi ketardi.
Turkiya: boshqa madaniyatda hayot
— Turkiyaga ko'chish ko'pincha romantik jest sifatida ko'rsatiladi. Aslida u qanday bo'ldi?
— Bu oilamiz va Mauro'ning karerasi uchun ongli qadam edi. Ammo haqiqat murakkabroq bo'lib chiqdi: boshqa madaniyat, yangi til muhiti, boshqacha hayot ritmi. O'zimni bardam tutdim, chunki o'zimni mas'ul his qilardim — bolalar oldida, Mauro vazifalari bo'lgan klub oldida va jamoa atrofida sokinlik kutgan odamlar oldida. Bosim jiddiy edi va ko'pincha o'zimni emas, himoya qilishim kerak bo'lganlarni o'yladim.
Aybdorlik hissi va “multfilm oilasi” afsonasi
— Siz tez-tez aybdorlik hissini eslaysiz. Nega aynan shuni?
— Chunki ketish qarorini qabul qilar ekanman, go'yo bolalarni odatiy “klassik” modeldan — ona, ota, uy; finali doim baxtli yakunlanadigan sevimli multfilmlardagidek — mahrum qilayotgandek his qildim. Bu eng og'riqlisi edi. Men boshqacha namunada ulg'ayganman: buvim va bobomning ortida o'nlab yillik nikoh bor edi. Bu obraz ichimda yashaydi; shu bois “rasmni buzish” deyarli jinoyatdek tuyuldi.
“Bolalarimiz boshqacha”: yangi mentalitet
— Bolalar o'zgarishlarga qanday munosabat bildirishdi?
— Ular munosabatlar va kattalikka boshqacha qarashadi. O'zgarishdan kamroq qo'rqishadi va yagona “to'g'ri” modelga sig'inishmaydi. Ular uchun uyda rostgo'ylik va osoyishtalik, har qanday narxda “to'liq oila” ko'rinishidan muhimroq. Ular bevosita savollar berishadi va xuddi shunday ochiq javob kutishadi. Bu onaga qarorni yengillashtirmaydi, ammo shuni anglashga yordam beradi: ularning mentaliteti endi mening yoshlik davrimdan emas.
Uy va kiyinish xonasi o'rtasidagi muvozanat
— Shunday eshitiladiki, oilaning manfaatlari bilan klub manfaatlari o'rtasida doim muvozanat qilgansiz.
— Ha, xuddi shunday. Atrofimizdagi har qanday hissiy tebranish futbolchiga, demak, jamoaga ham aks etishini bilardim. Mauro'ning o'z mavsumi, o'z maqsadlari va Galatasaray hujumchisi sifatidagi o'rni bor. Shuning uchun oxirigacha shaxsiy hayotni soyada ushlashga harakat qildim — maydonda diqqat jamlash talab etilgan paytda shovqin ko'tarmaslik uchun.
Qarordan keyin nimalar qoladi
— Agar bu tajribani bitta xulosaga jamlasangiz, u qanday bo'ladi?
— “Mukammal oila” shakl emas, mohiyatdir. Bolalar samimiyatni kattalardan tezroq sezadi. Mu hit sog'lomligini yo'qotsa, uyg'unlikni taqlid qilishdan ko'ra buni tan olib, hayotni qayta qurish rostgo'yroqdir. Ha, bu mening shaxsiy tasavvurlarimga zarba: ichimda hanuz buvi va bobomnikiga o'xshash uzoq umrga ishonch yashaydi. Ammo onalik mas'uliyatim — fasadni ushlab turish emas, bolalarga osoyishtalik va suyanishni ta'minlash.
— Bugun bu haqda gapirish siz uchun osonmi?
— Osonroq — yo'q. Rostini aytganda — ha. Haqiqat bilan tortishishni bas qilganingizda, ongda tartib paydo bo'ladi. Bolalarga eng kerak narsa ham shu.
