“Hatalar — Benim Madalyalarım”. Kylian Mbappé İle Şöhret, “Real”, Messi ve Kendi Sesine Sahip Çıkma Üzerine Büyük Bir Sohbet

Futbolun Yeni Ritmi: Aşırı Yüklü Takvim Oyuncuya Ne Yapar?

— Kylian, bugün neredeyse her elit kulüp haftada iki kez oynuyor, molalar eriyor. Bu ritmin içinde yaşamak nasıl?
— Bu başka bir futbol. Oynamak istiyoruz — bu mesleğimiz ve tutkumuz — ama maç yoğunluğu uyum gerektiriyor. Sezon artık “hazırlık-zirve-düşüş” döngüsü değil; kamplar kısaldı, toparlanma sahada, sürekli yüksek devirde koşuyorsunuz.

— KKM’den sonraki yıl özellikle ağır geçti: neredeyse hiç ara sezon yoktu.
— Evet, adeta bir turnuvadan diğerine taşındık. Kulüplerin ve oyuncuların daha önce hazır olmadığı bir deneyimdi. Ama profesyonel alışır. Beslenmeni, uykunu, mikro toparlanma dönemlerini yeniden kurarsın. KKM sırasında hastalandım — yaklaşık yedi kilo verdim. Bir kısmını geri aldım ve birden hafiflik, hız, depar özgürlüğü hissettim. Nihai kilom geçen yıldan biraz daha düşük kaldı — ve bu bana iyi geliyor.

— “Hazırlık yoktu — ama sezona uçarak girdik” sonucu cazip.
— Önemli olan başlangıç değil, mesafe. Ağustos-eylülde herkes hızlıdır. Şampiyona ve Şampiyonlar Ligi baharda çözülür, kupalar mayısta alınır. Hedefimiz parlamalar değil, maksimumda düz bir çizgidir.

“Metropolitano” Soğuk Duşu: Yenilgileri Neden Hatırlamak Gerek

— O derbi akşamı “Metropolitano”daki ders, çoğuna sert bir şaklatma gibi geldi.
— Tam olarak öyle. 1:2 iken dört tane daha yediğinizde dünya tersine dönüyor. “Atleti” maça final gibi girdi, biz sıradan bir lig maçı gibi. İkili mücadele yoğunluğunu, ikinci topları aldılar, saha eğildi. Böyle maçlarda darbelere yeniliyorsanız kontrolü geri alamazsınız. Hoş olmayan ama faydalı bir deneyimdi. Unutmamak gerek: doğru hafıza tekrarın sigortasıdır.

2026 — 2022’yi Tekrarlamamak: İkinci Dünya Şampiyonluğu Hayali Nasıl Yaşıyor?

— Dünya Kupası finallerinde dört golün var. Görünen o ki en az bir deneme daha yolda.
— Biri kesin, hem de yakındaki. Ve kazanmak istiyorum. 2018’de kupayı kaldırdık, 2022’de son çizgiye kadar gittik ve düştük. Acı. Ama futbol ikinci şans konusunda cömerttir. Derslerimizi çıkardık.

— Finalde üç gol atıp kupasız ayrılmak nasıl bir his?
— Finalde golleri saymazsın, düdüğe kalan dakikaları sayarsın. Maç deliydi, Arjantin ise mesafe boyunca daha iyiydi. Bizim de güçlü bir kesitimiz oldu ama bütüne bakınca hak ettiler. Bu, yıkanıp gitmeyen ama dönüştürülebilen bir burukluk. Sonraki Dünya Kupası’na yürürsün.

— İspanya bir meydan okuma mı?
— Tempoyu ve topu harika kontrol ediyorlar; bu, altyapıdan A takıma uzanan bir okul. Şu an muhtemelen Avrupa’nın en iyi takımılar. Ama Dünya Kupası, turnuvaların başka biyolojisi. Göreceğiz. Ve evet, umarım gerektiği gün biraz daha kötü oynarlar (gülüyor).

“Henri ya da Pelé Değilim Biliyordum”. 16 Yaşın Ayıklığı ve “Monaco” Tercihi

— Profesyonel olma hayalinin poster değil, bizzat sen olduğunu ne zaman anladın?
— “Monaco”da, 14–15 yaşında. Herkes “özel” diyordu. Ailem gürültüden korudu ama akademide büyümenin mucize değil, beklenen bir yörünge olduğunu gördüm. Orada ortam sana “Yapabilirsin” der. Sonra daha ilk maça çıkmadan profesyonel gibi yaşamaya başlarsın.

— “Real” denemelerinden sonra Fransa’ya döndün; sonra da gürültülü bir kulübe yedek olmak yerine süreyi seçtin.
— Kariyer parmak izi gibidir — herkesin deseni farklı. Ailemi dinledim ama karar benimdi. Oynamak istedim, listede durmak değil. O yıllarda “Madrid”in hattı Benzema — Cristiano — Bale idi. Genç bir başlangıç için uygun zaman değildi. Paris bana yedi inanılmaz yıl verdi. Ama çocukluğumdan beri “Real”i hayal ettim ve bu adımı kendiminki gibi hissettiğimde attım.

— 16 yaşında Henri ve Pelé ile kıyaslanmak ağır bir kep mi?
— Değil, aynaya dürüst bakarsan. 16’da ben daha hiçbir şey yapmamış bir çocuktum. Kıyaslamalar gazeteler için iyidir, antrenman planı için değil. Yolun yeni başladığını net görüyordum.

“Lamine’e Tutku — Gerisi Yetişir”. Dünyanın İzlediği Yetenekler Üzerine

— Bugün senin dünkü yerinde Lamine Yamal var. Ona ne derdin?
— Zamanlar farklı, platformlar farklı, kulüpler de öyle: “Barça” 7/24 projektör demek. Evrensel reçete yok. Ama çağlar üstü bir şey var: tutku. Onu korursa gerisi gelir. Özel hayata dair konuşmamak en iyisi — büyümesini sahada yapsın. 18 yaş, hataların yaşıdır. Esas olan onlardan hızlı öğrenmek.

Sosyal Medya, Zihin Sağlığı ve “Hatalarımla Gurur Duyuyorum”

— Eldivensiz darbenin geldiği sosyal medyaya nasıl bakıyorsun?
— Sosyal medya kırmızı halısız bir alandır. Girmeden önce şunu anlamak gerekir: sert olacak. Bunu kabul ediyorsan — tamam. Etmiyorsan — girme. Oyuncular, sözleşmeyle birlikte eleştiriye hazırlanır; bu mesleğin parçası. Daha zor olanlar imza atmayanlar: aileler, çocuklar, yakındakiler. Onları korumak gerekir.

— Sık sık kendi hatalarından söz ediyorsun.
— Çünkü beni ben yaptılar. Hatalar yaptım — ve ölümcül olmadıkları, ama ders kitaplarım oldukları için gurur duyuyorum. Dinlemek, çözümlemek, tekrarlamamak — klişe gibi duyulur ama büyümenin çalışan tek yöntemidir.

Paris, Büyük Ortaklar ve Leo’nun Dersleri

— “PSG”de ilk izlenim sadece büyük isimler değil, yıldız havasının yoğunluğu. 18 yaşındaki biri bu havada nasıl nefes alır?
— Böyle bir dönüşe hazır değildim. Ama saha çizgisine adım atınca her zorluk keyfe dönüştü. Paris’te Neymar, Dani Alves ve daha niceleri arasında büyüdüm. Beş sezon — gol kralı mı? Bu, istatistik kaydı. Çok daha önemlisi insanlara verdiğin duygular ve takımda kalan anlar: ŞL finali, kupalar, ortak hikâye.

— Leo Messi.
— “Tarihi yazanlar” deyince aklına o gelir. Gündelikte son derece normal ve saygılı. Sahada — benzersiz. Böyle bir oyuncunun yanında bir forvete düşen gözlerini açıp öğrenmektir: hareket, ilk kontrol, pas, ritim. Onunla iki yıl — altın bir okul. Bu deneyim için minnettarım.

— “PSG” neden ŞL’yi uzun süre alamadı?
— Futbolda pek çok şey tek bir fırsat penceresinde çözülür. Sen kullanmazsan seni kullanırlar. Yarı finallerimiz ve finalimiz oldu — demek ki yakındık. Bu yenilgiler yakmaz, beyni kurutur: öğrenirsin ve bir sonrakinde farklı davranırsın.

“Madrid’de Seni İşin İçin — ve Öylesine — Severler”. Şehir, Baskı ve Gündelik Hayat

— İspanya’da seni ne şaşırttı?
— İnsanların sıcaklığı. Daha bu şehir için bir şey yapmadan “bizden” sayıyorlar. Madrid mahremiyete saygılı: evet, fotoğraf ve imza istiyorlar — bu hayatımın parçası. Ama İspanyolca bilmeyen aileme bile şefkatle davranıyorlar. Bu tür detaylar çok şey ifade eder.

— “Real” baskısı Paris’tekinden farklı mı?
— Baskı, gençliğimden beri yol arkadaşım. Fark başka yerde: “Real” dünyanın en iyi kulübü ve burada kendine fazladan talebi sen koyarsın. Kupalara ve isimlere doymuş duvarları görürsün ve kendine dersin ki: “Örnek ol. Takıma yardım et. Kazan.” Bu faydalı bir baskı — günlük standartlarını yükseltir.

— “Real” etrafındaki skandallaştırma — arka planın bir parçası mı?
— Bu İspanya’ya özgü değil, medya dünyası. Aynı takımda iki parlak oyuncu — manşet için ideal. Ama manşet soyunma odası değildir. İçeride ortak hedefimiz kupalar. Dışarıda gürültü hep vardır; sorun, gürültü olmadığında başlar.

“Vinícius’la En İyi Olmamız — Aynı Anda — Gerek”

— Vinícius’la ilişkilerin hakkında çok konuşuluyor.
— Çok iyi anlaşıyoruz. Her ay daha fazla, çünkü birbirimizi daha iyi tanıyoruz. O olağanüstü bir oyuncu ve çok iyi bir insan. “Real”in olması gereken yerde olması için ikimizin de zirvede olması şart — sırayla değil, birlikte.

— Dünya Kupası finalinde hat-trick attın ve kazanamadın. “Real”de Altın Ayakkabı sahibisin ama şimdilik kupasızsın.
— İşte gerçekten ağırlığı olan bu. Ve bunu değiştireceğiz. Kupalar kolektif para birimidir. Kargoyla sipariş edemezsin; mayısta rakibinden gidip alırsın.

Ancelotti ve Xabi Alonso: Aynı Zaferin İki Okulu

— Carlo Ancelotti ile Xabi Alonso arasındaki fark senin için nedir?
— İki farklı nesil, kendi mizacı ve optiğiyle. Carlo tarihin en büyüklerinden. Onun soyunma odası güven alanıdır. Yanındadır; ne zaman sarılacağını, ne zaman sessizce bakacağını bilir. Xabi daha genç, hırsı daha yüksek sesle konuşur — bu doğal. Dünyanın en iyi kulübünde ilk büyük bölümü. Bizim görevimiz fikirlerini zafere çevirmek. İdealde — hemen.

Taktik Çağı: Baş Mimar Olarak Teknik Direktör

— Futbolun değiştiğini hissediyor musun?
— Çok. Oyun daha taktik ve metodik hale geldi. Teknik direktör etkisi büyüdü: takımı giderek koçunun aksanlarından tanıyorsun. Önceden bireysellikler daha ağır basardı; şimdi sistemlilik daha çok oyuncunun eliti görmesine izin veriyor. Bu iyi: kapı daha geniş değil, daha adil.

El Bicho ve Kopyasız Bir Yol

— Referansın Cristiano Ronaldo.
— El Bicho! (gülüyor) Benim için her zaman disiplinin, sürdürülebilirliğin, detaya takıntının örneği oldu. Madrid’de o — 1 Numara, efsane, hâlâ insanları ilhamlandıran ortak bir hatıra. Ondan tavsiyeler duyma şansına sahibim. Ama yolumu kendim yürümek istiyorum. Bir gün insanlar benim için de onun hakkında hayal ettikleri gibi hayal kurarsa — doğru adımları atmışız demektir.

— Belirli bir eşikte sizde de onda da maç ve gol sayıları aynıydı — istatistiğin sevdiği bir tesadüf.
— Onda bu dokuz yıl sürdü, bende bir buçuk. Önemli olan aritmetik değil, vektör: her sezon sadece rakam değil, anlam da eklemeli.

“Bir Görüşe Sahip Olmak — Doğru Düşmanlar Edinmek Demektir”

— Son soru. Kamusal bir meslekte kendi görüşüne sahip olmak risk mi?
— Evet. Muhalifler yaratır. Ama bunlar doğru tip düşmanlardır: inandığını savunduğunda ortaya çıkarlar. Herkese uygun olamazsın. Futbol sözünün arkasında duranları sever. Bir gün gerçekten ciddi bir sorunum olursa — medyatik köpük değil — bunu ben söyleyeceğim. Ve tam o zaman duyulmak isterim.

“Hata Hakkı — Büyüme Hakkı”: Sonuç Yerine Son Söz

Bu sohbet, Mbappé’nin boşuna tekrarlamadığı bir formüle kolayca dökülüyor: “Pek çok hata yaptım — ve bununla gurur duyuyorum.” Bu bir poz değil. Spor matematiği: hatasız ilerleme olmaz. Onun oyuna bakışı yetişkince: takvim mazeret değil, formunu yönetme problemidir; acının hafızası dramatürji değil, tekrarın sigortasıdır; kupalar sosyal medya gönderileri değil, bahar rutininin sonucudur.

Mbappé, adı yanında Ronaldo yazdığında bile başkasının efsane kostümünü aceleyle giymiyor. Tesadüfleri soğukkanlılıkla ayırıyor, gürültüyü içerikten seçiyor ve yine temele dönüyor: tutku, disiplin, sorumluluk. “Monaco”yu doğru bir yetişme okulu olarak anıyor ve Messi’den, titreşimli hayranlıkla değil; antrenmanda bakmayı ve özümsemeyi bilen bir profesyonelin keskinliğiyle söz ediyor. Vinícius’la görevlerinin, ayrı ayrı solo konserler değil, zirvelerini senkronize etmek olduğunu açıklıyor. “Metropolitano”nun buz gibi bir duş olduğunu, 2022 finalinin ise kaybolmayan bir yara izi olduğunu kabul ediyor — neden burada olduğunu hatırlatan.

Bu sohbetin ana çıkarımı yalın ve sporun doğasına uygun sertlikte: büyüklük, sonsuz kusursuz maç serisi değil; gerekli günde kendinin ve takımının en iyi hâli olma yeteneğidir. Bunun için Ancelotti’nin bilgeliklerinden Xabi’nin taze hırsına uzanan teknik direktör fikirleri, zanaata saygı ve kendi sesini saklamayacak cesaret gerekir. Futbol gerçekten “her şeyi kanıtlamak için çok sayıda şans verir”se — Mbappé’nin dediği gibi — bir sonraki şansı takvimde şimdiden işaretli: Madrid baharı ile Kuzey Amerika Dünya Kupası yazı arasında bir yerde.

Bu hikâyede bir büyük maç ve bir kupa daha için yer kalacak mı? Cevabı her zaman sözler değil, mayıs maçlarına çıkışlar yazar. Ama Mbappé’yi dinlerken inanıyorsun: O meseleyi anladı — ve yetişecek.