Lamine Yamal görkemli 18. yaş kutlamasını düzenlediğinde, pahalı smokinler ve yıldız konuklar kısa sürede ikinci plana düştü; ilgi, içecek servisi yapan ve davetlileri eğlendiren dört akondroplazili sanatçıya kaydı. ADEE Derneği ile Sosyal Haklar Bakanlığı, bu daveti “potansiyel olarak küçültücü” bularak derhâl soruşturma talep etti. Ancak sözde “korunan” kişiler, kendi iş yerlerinde dışlanmış hissedenler oldu.
“Kimse bize hakaret etmedi,” diye açıklıyor sanatçılardan biri. “Biz profesyoneliz ve çalışmaya geldik, ama şimdi siparişsiz kalma riski taşıyoruz. Böyle aşırı korumacılık bizi etkisiz bırakıyor: müşteriler olumsuz gürültüden korkuyor ve bizi davet etmekten vazgeçiyor.”
Çalışma Özgürlüğüne Karşı Hukuki Baskı
Barcelona’nın kanat oyuncusu, İspanyol hukukçulara göre 800 000 €’ya varan para cezası ve itibar kaybı riskiyle karşı karşıya; ancak bu soruşturma en çok sanatçıların canını yakıyor. Özel etkinlik organizatörlerinin bir kısmı “sömürü” suçlamasından çekinerek işbirliğini şimdiden reddediyor. Böylece devletin yardım etmeye çalıştığı kişiler sahneden, bahşişten ve düzenli gelirden mahrum kalıyor.
‘Pamuk Prenses’ ile Paralellik: Piksele Dönüşen İş
Benzer bir çatışma “Pamuk Prenses” yeniden çevrimi etrafında patlak verdi. Peter Dinklage’ın hikâyeyi “geçmişin kalıntısı” olarak eleştirmesinin ardından Disney, yedi cüceyi CGI karakterlerle değiştirmeye karar verdi. Düşük boylu pek çok oyuncu, yıllardır hayalini kurdukları rollerden “serbest bırakıldıklarını” belirterek stüdyoyu, gerçek çeşitliliği “dijital kapsayıcılıkla” ikame etmekle suçladı.
Son Düdük Yerine
Yamal’ın partisi ve Disney örneği, iyi niyetli girişimlerin tehlikeli yan etkisini gözler önüne seriyor. Üçüncü şahıslar, akondroplazili insanların hangi işlerin “onlara uygun” olduğuna karar verdiğinde, sonuç çoğu zaman eşitlik değil, boş bir takvim oluyor. Topluluğun temel talebi net: “Bırakın nerede çalışacağımıza kendimiz karar verelim ve bizi boyumuzla değil, profesyonelliğimizle değerlendirin.”
