John Cena, yirmi yıl boyunca WWE için azmin, disiplinin ve Never Give Up mottosunun simgesi oldu. Arenaları tezahürat dalgalarıyla doldurmayı, kimileri için kahraman, kimileri içinse “tahrik edici” bir figür olmayı başardı; ama her zaman şovun merkezinde kaldı. Bu yüzden 48 yaşında ringe attığı son adım, sadece bir kariyerin bitişi değil, koca bir dönemin vedası gibi hissettirdi.
Kimsenin Böyle Beklemediği Son Maç
Cena’nın veda maçı, Washington’daki Capital One Arena’da düzenlenen Saturday Night's Main Event XLII’de yapıldı. Rakibi, ağır sıklet şampiyonu Gunther’dı: temposunu kontrol eden, soğukkanlı, “makine” gibi bir güreşçi; baskı kurma ve maçı kendi ritminde oynatma konusunda yıllardır ün salmıştı.
Elbette tribünler, efsanenin elinin havaya kalktığı “güzel” bir final bekliyordu; ancak hikâye bambaşka, çok daha sembolik bir yola saptı. Yıpratıcı 25 dakikanın ardından Cena, kariyerinde ilk kez pes etti: boğma (chokehold) altına girince teslim oldu. Paradoks mu? Daha çok, kusursuz bir dramatik tercih. WWE, sanki bilerek, kimsenin beklemediği yerde noktayı koydu — “Asla Pes Etme” imajına doğrudan karşıt bir sahnede.
Kişisel Koda Dönüşen Slogan
“Asla Pes Etme”, sadece tişörtlerde yazan bir cümle değildi. Bu, karakterin omurgası, bir yaşam tarzı ve Cena’nın yıllarca izleyiciye taşıdığı mesajdı. Mükemmeli oynamadı — basit bir gerçeği savundu: nefes aldığın sürece şansın var. Her gün çalışmak, çabayla ve hevesle ayakta kalmak, zor dönemlerde dağılmamak.
Tam da bu yüzden finaldeki pes ediş, karakterin yenilgisi gibi değil; yetişkin bir kabulleniş gibi okunuyor: her şeyin bir zamanı var. Bazen “pes etmemek”, sonsuza dek devam etmek değil; efsaneyi uzatılmış bir tekrara çevirmeden, kendi şartlarınla sahneden inmektir.
Efsanelerden Onur Koridoru ve The Rock’ın Sözleri
Veda maçının ardından Cena, sektörü gerçekten değiştirenlerin uğurlandığı gibi uğurlandı. Dwayne “The Rock” Johnson, ona açıkça saygısını sundu ve asıl önemli olanın statü değil, bu yolculukta nasıl bir insan olarak kaldığın olduğunu vurguladı. Bu sözler özellikle ağır geldi: Cena, WWE için давно sadece bir şampiyon değil; hem taraftarlar hem de genç güreşçiler için bir ahlaki referans noktasıydı.
The Prototype’tan 17 Kez Dünya Şampiyonluğuna
WWE ile sözleşmesini 2001’de imzaladı; o dönemde The Prototype adıyla da anılıyordu. Gerçek adıyla büyük çıkışını ise 27 Haziran 2002’de SmackDown’da yaptı — ve bu debut Kurt Angle’a mağlubiyetle başladı. Cena, uzun süre doğru imajı aradı; ta ki promolarda freestyle rap okuyan “Doctor of Thuganomics” karakterine evrilene kadar. İşte o kırılma noktasıydı: seyirci nihayet, sadece bir atlet değil, karizmatik bir persona gördü.
Sonrası; kadronun en sevilen yıldızlarından biri olmak, WrestleMania’nın ana etkinliğinde altı kez yer almak ve rekor seviyede 17 dünya şampiyonluğu. Cena, bir dönemin işareti hâline geldi: o varsa, ana hikâye de oradaydı.
Veda Turu: Rol Değişimi, Kemer Zirvesi ve Son Rakipler
Kariyerini noktalayacağını 2024 yazında Money in the Bank’te açıkladı ve 2025’in sonunu final çizgisi olarak işaretledi. Veda rotası ocakta Royal Rumble ile başladı — ama bir zaferle değil, Jey Uso’ya yenilgiyle; sanki şu mesajı veriyordu: artık sıra yeni nesilde.
İlkbaharda Elimination Chamber’da uzun zaman sonra heel rolüne büründü; ardından nisan ayında WrestleMania’da Cody Rhodes’u yenerek 17. dünya şampiyonluğunu aldı. Ağustostaki SummerSlam’de Rhodes rövanşı aldı. Sonrasında büyük afişler, sert kapışmalar geldi — Brock Lesnar, AJ Styles ve Sami Zayn. Hepsi, veda turunun ayrı bir “son bölüm”ünü kapatan sahneler gibiydi.
Konuşma Yerine Sembol: Spor Ayakkabılar ve Kol Bandı
Gecenin en güçlü anı, gongdan sonra yaşandı. Soyunma odalarından herkes çıkıp Cena’yı tebrik ederken ve saygı göstergesi olarak kemerler CM Punk ile Cody Rhodes tarafından kendisine sunulurken, Cena uzun bir veda konuşması yapmayı seçmedi.
Başka bir şey yaptı. Kol bantlarını ve spor ayakkabılarını ringde bıraktı — profesyonel güreşte kelimelerden daha yüksek konuşan bir jest. Bu sadece bir aksesuar değil; karakterin parçası, görsel imzası, “dönemin ekipmanıydı”. Çıkarken bir kez daha kameraya ve tribünlere döndü, askerî bir sadelikle şunu söyledi: “Bu yıllar boyunca size hizmet etmek bir zevkti, teşekkürler.”
Pes Edişle Bitmeyen Bir Miras
Cena, zamanın “ezdiği” ya da “zorla bitirdiği” biri olarak değil — tamamlanmış biri olarak ayrıldı. Finaldeki teslim oluş, mottosunu silip atmıyor; aksine anlamını derinleştiriyor: bazen cesaret, sonsuz bir mücadele değil; tam doğru anda, yapman gerekeni yaptığını anlayıp noktayı koymaktır. WWE bir gün efsaneleri nasıl kapatacağını yeniden göstermek isterse, elinde artık bir referans senaryo var — gösterişsiz, ama ringde sarsıcı bir noktayla.
