Jonathan Kuminga etrafında, hırslar, kadro mimarisi ve maaş tavanı matematiğinin birleştiği kusursuz bir fırtına esiyor. Menajer Aaron Turner, müşterisinin sürekli All-Star Maçı katılımcılığına “bir adım” uzaklıkta olduğunu savunuyor. Forvetin kendisi de, sadece ilk beşe yerleşmesi halinde tavanı kıracağına inanıyor. Ancak bugünkü “Warriors” ‘şimdi ve burada’ kazanmaya ayarlı; 22 yaşındaki bir atletin birinci opsiyon olarak yetiştirilmesine değil. Sonuç: kulüp pazarlıklarda asılı kalmış, oyuncu belirsizlikte ve onun gerçek değeri üzerine tartışma giderek alevleniyor.
Alan paylaşımı tutmuyor: Kerr'in kurgusu ilk beşi kapatıyor
Jimmy Butler'ın gelişiyle ilk beş daha da sıkışık ve fonksiyonel hale geldi. Draymond Green ve Butler parkede sürekli beraberken, hem üç sayı çizgisinde hem de boyalı alanda boşluk daralıyor. İzolasyondan oynamayı seven ve “topsuz” hareketi sınırlı olan üçüncü bir şut tehdidi olmayan oyuncuyu bu düzene eklemek, Steve Kerr'ün almaya hazır olmadığı bir risk. Bunu “artı-eksi” de teyit ediyor: Butler—Kuminga ikilisi ~120 dakikada derin bir eksiye gitti; Butler—Kuminga—Green üçlüsü de kırk dakikaya varmayan sürede belirgin biçimde çöktü. Mantık basit: rakip perimetrede iki-üç oyuncuyu “bırakabildiğinde” savunma Stephen Curry'ye yoğunlaşıp çemberi kapatıyor, Kuminga'yı da etkisizleştiriyor.
Artıları var — ama Curry'nin yanında değil
Jonathan'ın profili net: patlayıcı ilk adım, “yüzüne” oyun, potaya baskı, geçişte atletizm ve ribaund. Bunlar her takım için varlık. Ama aynı anda sahada onunla birlikte Green ve klasik bir uzun varsa, rakip savunma Kuminga üzerinden cesurca yardım getirip tüm sürüş koridorlarını kapatıyor. Üçlüğü şimdilik istikrarsız, topsuz değeri sınırlı. Bu yapıda hem Curry'nin hem de forvetin güçlü yanları kısmen sıfırlanıyor — oyuncu kalitesinden değil, beceri setlerinin uyuşmamasından.
Kerr deneyi değil, kazanmayı seçiyor
Steve Kerr açık konuştu: amaç, kazanmak için “yapbozu” birleştirmek. Curry, Butler ve Green'li rotasyonda topu da “elinde tutması” gereken bir forvet için 38 dakika yok. Kuminga hırslı ve daha fazlasını istiyor — bu, onun ölçeğinde bir yetenek için doğal. Ancak koç, yıldızların etrafında öngörülebilirlik ve spacing talep ediyor. Bu gerçeklikte Jonathan'ın rolü sınırlanıyor; bu da geçen normal sezon rakamlarına yansıyor: 45,4% isabetle 15,3 sayı ve 4,6 ribaund, üçlük çizgisi gerisinden 30,5% — sağlam ama elit bir adayın rotasyonunu altüst ettirecek argüman değil.
Kısa ama gürültülü bir play-off kesiti
Paradoks şu: top hacmi artar artmaz etki de büyüyor. “Minnesota” serisi, özellikle Stephen'ın sakatlığından sonra, potansiyelin vitrinine dönüştü. Üçüncü maçta 36 dakika — 11/18 saha içi ve 3/4 üçlükle 30 sayı. Ardından dördüncü ve beşinci karşılaşmalarda 23 ve 26 sayı. Seri 1-4 kaybedildi, fakat bireysel olarak forvet, güvenilen kullanımlarda verimliliğinin ne kadar hızlı ölçeklendiğini gösterdi. İşte bu da oyuncu kampının özgüvenini besliyor: “ilk beşi ve rolü verin — sıçrama gelsin”.
Sözleşme düğümü: teklifler, nitelikli teklif ve “ikinci apron”
Buradan da pazarlıklardaki sert duruş çıkıyor. Kulise göre “Warriors” üç yapı sundu:
- 3 yıl / 75,2 milyon — üçüncü sezon için kulüp opsiyonuyla;
- 2 yıl / 45 milyon — ikinci sezon için kulüp opsiyonuyla;
- 3 yıl / 54 milyon — opsiyonsuz.
Kuminga hepsini reddetti; 2025/26 için 7,9 milyonluk nitelikli teklife kadar tek yıllık bir anlaşmaya hazır olduğunu gösterdi. Oyuncu için bu, takasları şu anda veto etme şansı ve gelecek yaz kısıtlamasız serbest oyuncu olma yoludur. Kulüp içinse manevra kaybı ve geri dönüşü zor, dezavantajlı bir eşiğe yürüme riski.
Üstelik kulübün son 75 milyonluk teklifi, takım opsiyonu nedeniyle fiilen “iki yıllık”. “Golden State” bunu vergi yüküyle birlikte zaten tavan olarak görüyordu. Jonathan'ı büyük ve uzun bir çeke imzalamak, ürkütücü vergiyle “ikinci apron”un üstüne fırlamak ve kadro kurulumunda katı kısıtları kabul etmek demek. Bu yüzden franchise kararsız: kadrodaki ikinci ve üçüncü en iyi oyuncuyla iyi eşleşmeyen bir isme fazla ödeme yapılamaz. Buradan da domino etkisi doğuyor: potansiyel hamleler (“Kings”in S&T ilgisi dahil) askıda kalıyor, derinlik takviyesi yavaşlıyor, veteranlarda belirsizlik sürüyor.
2021 draft sınıfı bağlamı: kıyas Kuminga'nın lehine değil
Aynı draft sınıfıyla kıyas acıtıcı. Cade Cunningham, Evan Mobley ve Scottie Barnes çoktan 5 yıllık (224 milyon) maksimumları aldı; Jalen Green 3 yıl/106 milyon imzaladı; Franz Wagner de maksimumda. Ortak payda ne? Hepsi yeniden yapılanan takımlarda ilk günden “köşe taşı” ilan edildi ve şampiyonluk hedeflerine aldırmadan ilk beşte oynadılar. Kuminga'nın yolu ters: o, önceliği Curry penceresine ve veteran çekirdeğe verilen bir mekanizmanın içinde büyüdü. Turner, yetenek seviyesinde Jonathan'ın “kendi sınıfına” hiç de aşağı kalmadığını savunuyor — sadece bağlam, algıyı ve piyasayı bozuyor.
Warriors için şu anda ne rasyonel
Tuhaf ama “nitelikli teklif” üzerinden bir yıl, kulüp için finansal açıdan işe yarayabilir: ilk “apron”un altında kalmak, tekrar eden vergi mükellefi olarak onlarca milyon tasarruf ve sezon içinde esneklik demek. Tartışma başka yerde: bu tasarrufun sportif bileşeni ne kadar sürdürülebilir? Forvet nasıl olsa yedekten “game-changer” olacaksa, “Golden State”in kısa vadede onun potansiyelinden azami verimi alması; sonrasında da ya gerçek bir sıçrama olursa uzatmaya gitmesi ya da yapıcı bir takas araması rasyonel.
İdeal rol — ve oyuncunun istediği şey
Güncel “Golden State”in idealinde Kuminga, bench'ten gelen bir game-changer: çembere baskı, hızlı hücum koşuları, ikinci birimin temposunda oyun, Butler/Green olmadan perimetrenin açıldığı dakikalık pencereler. Bu, veteran ağırlıklı bir ekip için değerlidir. Fakat Jonathan'ın kendi tavan algısı farklı: kendini birincil ya da en azından ikincil opsiyon olarak görüyor ve statüsüne denk bir sözleşme istiyor. Dokuz haneli talep de buradan geliyor — iç özgüvene ve bir yerde “top ve dakika” verileceği inancına yatırım.
Final
Durum aynı anda hem basit hem zor. Kuminga nesnel olarak büyüdü — ve kısa kesitlerde, kullanımlar arttığında verimliliğinin ölçeklendiğini kanıtladı. “Warriors” ise Curry çevresindeki spacing ve tecrübenin bireysel potansiyelden daha önemli olduğu çalışan düzeni onun uğruna kıramaz. Sözleşme matematiği iki tarafı da sıkıştırıyor: kulüp için uzun ve büyük çek pahalı, oyuncu için ucuz bir yıl statüye aykırı. Bundan sonrası prensip meselesi. Menajerinin dediği gibi Jonathan, bir şampiyonluk şansı ve altıncı adam rolü uğruna fedakârlığı kabul edecek mi? Yoksa kendine oynamayı seçip, starter ve geleceğin yıldızı olacağı bir yeri mi bekleyecek? Bu sorunun cevabı, “Golden State”in hırsların esiri mi yoksa onların açığa çıkmasında bir ortak mı olacağını belirleyecek.
